مسابقه داستان کوتاه

بوی سیگار

مهرداد رشيدي

- بوی سیگار می­دی.

- دوستام سیگار کشیدن.

- هنوز اون قدر بزرگ نشدی که دوستای سیگاری داشته باشی.

- بزرگ شدم اما شما نمی­خوای ببینی.

- هنوز دیپلم هم نگرفتی بچه.

- اونم می­گیرم.

- هنوز نمی­تونی چیزاتو نگه داری.

- کی گفته؟

- من می­گم. مگه دوچرخه قبلیت رو ندزدیدن؟

پدرم همه چیز را به هم ربط می­داد. وقتی هم بالای منبر می­رفت دیگر پایین نمی­آمد.

- ببینم می­تونی این دوچرخه جدیده رو نگه داری.

وقتی پدرم این را گفت تصمیم گرفتم بهترین قفل دوچرخه­ی بازار را بخرم. قفل دو کلید داشت.

- مامان می­تونی این کلید رو برام نگه داری؟

- آویزونش کن به میخ آشپزخونه.

به سوراخ کلید یدک، نخ قرمزی گره زدم و به میخی که توی دیوار آشپزخانه بود آویزانش کردم. از ترس این­که نکند کلید اول را گم کنم یک زنجیر بلند خریدم. یک سر زنجیر را با قلاب به پیله شلوارم وصل کردم و به سر دیگرش کلید را وصل کردم و آن را در جیب شلوارم گذاشتم. زنجیر زیادی بلند بود و جیبم را سنگین می­کرد. موقع راه رفتن، وقتی سنگینی زنجیر را حس می­کردم خیالم راحت می­شد که کلید همراهم است. همیشه حواسم بود که اگر از دوچرخه­ام فاصله می­گیرم حتما قفل دوچرخه را بزنم. همه چیز خوب پیش می­رفت تا این که دوستم به خانه­شان دعوتم کرد. خانه­شان در مجتمع آپارتمان­های فرانسوی­ساز بود. دوچرخه را در محوطه مجتمع به تیر چراغ برق قفل کردم. آسانسور خراب بود. از پله­های بغل بالا رفتم. نگاهی به بالا کردم. کلی پله دیگر مانده بود. نگاهی به پایین کردم. فقط چند پله بالا آمده بودم. در همین لحظه فردی با دوچرخه­ای شبیه دوچرخه­ام از قاب نگاهم خارج شد. نگران شدم. پله­ها را با سرعت پایین رفتم. در پایین پله­ها نفسم گرفت. رفتم سمت دوچرخه. نبود. فکر کردم شاید جای دیگری آن را گذاشته­ام. از تیر چراغ برقی به تیر دیگر رفتم. نبود. به خانه برگشتم. کلیه­ام درد می­کرد. حالت تهوع داشتم. نمی­توانستم چیزی بخورم. مدام آب دهانم غلیظ می­شد. رفتم پیش مادرم.

- ماما دوچرخه­ام رو دزدیدن.

- کجا؟ کِی؟

- صبح. بابا نفهمه.

- بالاخره که چی؟ خودم بهش می­گم.

- نگو.

- برو. غصه نخور.

عصر وقتی از اتاق­ام بیرون زدم پدرم داشت روزنامه می­خواند. تا مرا دید بدون آن که روزنامه را جمع کند گفت: «به­به گل­پسر. شنیدم دسته­گل به آب دادی». هیچی نگفتم.

دیدی عرضه نداشتی نگهش داری.

از خانه بیرون زدم. تصمیم گرفتم دنبال دوچرخه­ام بگردم. محله به محله، کوچه به کوچه می­رفتم و دوچرخه­ها را وارسی می­کردم. تابستان زهرمارم شد. صبح تا ظهر و عصر تا شب پیاده قدم می­زدم. شب­ها هم باید سرکوفت­های پدرم را تحمل می­کردم.

دوچرخه رو که پیدا نکردی هیچ یه جفت کفش هم پاره کردی.

یک بار در کوچه­ای، دوچرخه­ای شبیه دوچرخه­ام دیدم. بدنه­ی دوچرخه را با نوار رنگی پوشانده بودند. نوارش را باز کردم. دوچرخه من نبود. داشتم آرام از دوچرخه فاصله می­گرفتم که صاحبش رسید و بدون هیچ حرفی، مشتی به سمتم پرتاب کرد. بچه محله­هایش به کمکش آمدند. لباسهایم پاره شد. لب بالایم زخمی شد. زیر چشم راستم هم بادمجانی سبز شد.

نمیخواد دیگه دنبالش بگردی. عرضه پیدا کردنش رو که نداری هیچ، می­زنی خودتو هم ناقص می­کنی.

فرداش دوباره رفتم دنبال دوچرخه. همین­جور فرداهای بعدیش. یک روز پشت بازارچه یکی از محله­ها دوچرخه­ام را دیدم. قفل خودم را به آن زده بودند. از توی جیبم کلید را در آوردم. قفل باز شد. خواستم دوچرخه را بردارم و بزنم به چاک. بعد اما تصمیم گرفتم کمین بایستم تا طرف بیاید. نمی­آمد. رفتم به مغازه­ای که به دوچرخه دید داشت. خواستم آب­میوه بخرم که چشمم به سیگارها افتاد. یک نخ سیگار و یک فندک خریدم. برگشتم به کمین. اولین نخ سیگار زندگی­ام را روشن کردم. به سرفه افتادم اما تا آخر آن را کشیدم. مدتی که گذشت پسری به طرف دوچرخه رفت. سن­اش از من بیشتر و هیکلش بزرگتر بود. تا خم شد که قفل را باز کند زنجیر کلید را دور گردنش انداختم و زانویم را گذاشتم پشت گردنش. دست و پا می­زد. دست­هایش را بالا آورد که زنجیر را باز کند. رهایش نکردم. زنجیر را محکمتر فشار دادم. از حال رفت شاید هم مُرد. نمی­دانم. به خودم آمدم. ترسیدم. قفل را باز کردم. سوار دوچرخه شدم. برگشتم و نگاهی به پسر کردم. کنار پسر کلیدی افتاده بود که دقیقا شبیه کلید خودم بود. یک نخ قرمز به آن وصل بود.